Door steeds meer te hameren op verplichte maatregelen en rapportages wordt het doel uit het oog verloren. Dat moet anders, aldus Bert van Renselaar van Smart WorkPlace partner CFP Green Buildings in onderstaande blog.
Van maandag 3 tot en met vrijdag 7 februari was het De Week van de Circulaire Economie. Een leuk initiatief maar het valt mij op dat de circulaire economie vooral gaat over meubels die van oude vloeren gemaakt zijn of kleding van organisch materiaal. Begrijp me niet verkeerd, dit zijn absoluut mooie initiatieven. Maar het feit dat 80% van de grondstoffen die we verbruiken fossiele brandstoffen als kolen, olie en gas zijn wordt vaak niet benoemd. Terwijl we hier de grootste impact mee kunnen maken en ook het snelste op kunnen schalen.
En de tijd daarvoor is nu echt aangebroken! De afgelopen tien jaar is de bewustwording dat we fors moeten investeren in het verduurzamen van onze gebouwen enorm toegenomen. We weten inmiddels allemaal dat de CO2 die we uitstoten slecht is voor ons (toekomstige) klimaat en dat onze gebouwen daar een relevant deel van uitmaken. Wat we alleen niet weten is hoe we dit snel, simpel en schaalbaar kunnen maken. En dat is precies wat we de komende tien jaar wel moeten gaan doen.
Daarbij zou ik de overheid willen adviseren om als eerste zowel de huidige wetgeving als de subsidies voor duurzaamheid in de prullenbak te gooien. Tientallen verplichte maatregelen en steeds wijzigende subsidies maken het namelijk voor niemand makkelijker. Iedereen is hierdoor druk met lijstjes invullen en rapportages maken om aan voorwaarden te voldoen. Dat kan nooit de bedoeling geweest zijn. In plaats daarvan zouden we met een heel simpel en heel oud systeem veel meer effect kunnen sorteren: progressieve belasting op energieverbruik.
De grootste game-changer in het verduurzamen van vastgoed in de afgelopen tijd is ongetwijfeld het verplichte energielabel C geweest. Geen moeilijk gedoe maar duidelijke taal. Zonder label C in 2023 mag je kantoor niet meer gebruikt worden. Hier hoef je als ondernemer geen moeilijke lijsten voor in te vullen en je hoeft ook niet avonden door moeilijke subsidievoorwaarden te ploegen. Je laat het label opstellen en je bent klaar. Ook de handhaving is eenvoudig. Door de openbare databases van Kadaster en RVO te matchen met elkaar is direct zichtbaar wie wel en wie niet voldoen. Simpele regel met een groot effect.
De volgende stap is het normeren van het energieverbruik per m2. We weten inmiddels dat we op een maximaal energieverbruik van 50 kWh per vierkante meter gebouw uit mogen komen. Om dat voor elkaar te krijgen lijkt het me belangrijk dat we dit ook taakstellend maken voor iedereen die een energierekening voor een gebouw betaalt. Omdat we nu op zo’n 230 kWh per vierkante meter zitten zou een lineaire route naar 2050 me heel redelijk lijken. Dit betekent een reductie van 6 kWh per jaar. Dus in 2025 mag het verbruik nog maximaal 200 kWh per vierkante meter zijn, in 2030 nog 170, in 2040 nog 110 om in 2050 op 50 uit te komen.
En als je energierekening dan boven de norm per m2 uitkomt ga je daar fors voor betalen. In de split incentive situatie zal dit zorgen voor een lagere huur bij gebouwen met een hoog verbruik en andersom. Aangezien de route voor de komende 30 jaar al duidelijk vaststaat kan iedereen hier rekening mee houden in de plannen voor het verbeteren van vastgoed.
De grootste fout die we in mijn opinie kunnen maken is de huidige benadering van het probleem doorzetten. Door steeds meer te hameren op verplichte maatregelen en rapportages wordt het doel uit het oog verloren, worden bedrijven en burgers opgezadeld met een hoop werk om hier over te rapporteren en wordt iedereen de kans ontnomen om zelf te bepalen op welke manier de 50 kWh per vierkante meter bereikt wordt.
