Blog Wim Kooyman: Slapende reus
Campussen zijn de hotspots waar de universitaire wereld, de overheid en het bedrijfsleven elkaar kunnen vinden. Maar hoe versterken zij elkaar? En hoe komen ze meer dan tot nu het geval is in verbinding te staan met de wereld buiten de campus?
Ooit, lang geleden, zat ik als jongetje van een jaar of acht bij mijn ouders in de auto – een DAF Daffodil voor de liefhebber – en reden we langs een bord met het woord ‘campus’. Geen idee wat dat betekende. Als kind ga je dan wat associëren. En zo kwam ik uit bij ‘camping’. De eerste vier letters hetzelfde. Het leek er wat op. Wel wist ik wat een camping was; een aparte plek meestal buiten een stad waar mensen vakantie vieren. Zoiets dus.
Jaren later op de middelbare school kreeg het woord campus meer duidelijkheid. Een plek waar een universiteit was gevestigd en waar de beste jongetjes en meisjes uit de klas later gingen studeren en vanuit een studentenvereniging activiteiten organiseerden. Wat bleef was de idee van een bijzondere, besloten en ook een wat geheimzinnige wereld. Gelukkig is die persoonlijke beleving door de jaren heen behoorlijk aangescherpt.
Tentenkamp
En toen kwam de vroege ochtend van 13 mei 2008. Een ontembare brand verwoeste het Faculteitsgebouw Bouwkunde van de TU Delft volledig. Ik herinner me dat ik het nieuws op de voet volgde. De kracht van improvisatie, creativiteit en doortastendheid die op de brand volgde vond ik indrukwekkend. Er werd een heus tentenkamp opgezet voor de studenten die in de afronding zaten van een studiejaar of moesten afstuderen. De onschuldige associatie met camping fladderde door mijn gedachten. Maar na het tentenkamp volgde een meesterzet. Een leegstaand oud gebouw aan de Julianaweg werd aangewezen als toekomstig Faculteitsgebouw. In het proces van transformatie werd ik als hoofdredacteur van Facility Management Magazine volop meegenomen door Dennis Cruyen en Alexandra den Heijer die erover publiceerden. Deze transformatie was een schoolvoorbeeld van inventiviteit en out of the box-denken in de campusomgeving. Ik voelde de energie en de ambitie op de campus.
Ecosystemen
Dat de campus een broedplaats is van innovaties was me inmiddels volop duidelijk. Essentieel voor een vruchtbare broedplaats is de kennisuitwisseling tussen bedrijven en onderwijsinstellingen met veelal support van de overheid. Een belangrijke rol is daarbij overigens weggelegd voor de campusorganisatie. Bij een succesvolle samenwerking vormen zij triple helix-partners in optima forma.
Nu in de huidige tijd de ontwikkelingen onder andere op het vlak van digitalisering en netcongestie elkaar snel opvolgen ligt er naar mijn mening een voorname rol voor een campus om de maatschappij aan de hand te nemen. Het ontwikkelen van ecosystemen zijn dan van groot belangrijk. Campussen zijn de hotspots waar de universitaire wereld, de overheid en het bedrijfsleven elkaar kunnen vinden. Maar hoe versterken zij elkaar? En hoe komen ze meer dan tot nu het geval is in verbinding te staan met de wereld buiten de campus?
Wat dat betreft is de campus – om het hier maar even lekker te chargeren – in mijn optiek nog te veel een slapende reus. Hoe krijgen we deze reus wakker? Laat ik me hier beperken tot het noemen van een naam van een vrouw die over het zeldzame talent beschikt om met een uniek betoog een volle zaal met hoog opgeleide professionals tot in elke vezel te raken en te activeren. Haar naam is Margot Nijkamp-Diesfeldt. Vorig jaar verzorgde zij de keynote tijdens Campus Day 2024 en vertelde over het ecosysteem van de High Tech Campus. Zie in mijn beeldspraak de zaal met toehoorders als de slapende reus. Margot kuste de zaal wakker. Op 5 juni a.s. is Margot wederom aanwezig op Campus Day. Ik zou zeggen, mis het niet en word wakker!
