AT Osborne Legal, bimforce en Smart WorkPlace onderzoeken welk detailniveau binnen de drempelbedragen bereikt kan worden. Kan eerst een FMBIM gemaakt worden en daarna pas de fysieke bouw Europees worden aanbesteed?
Het is een onderwerp dat al heel lang de gemoederen bezighoudt: het nut van de toepassing van het Building Information Management concept tijdens de gebruiksfase van de Gebouwde Omgeving. Waarbij BIM dient als katalysator voor de integratie en de interoperabiliteit van eindgebruikersinformatie en het digitale gebouwdossier. Oftewel: de verbinding van CAPEX en OPEX en de businesscase voor toepassing van BIM door Facility Management. De Expertgroep Technologie van de branchevereniging FMN organiseerde daarover laatst zelfs een Expertsessie. Op hun site is daarover meer informatie te vinden. (www.fmn.nl)
Voor het beheer en onderhoud van vastgoed lijkt de mogelijke rol van BIM al wel duidelijk. Zowel softwareleveranciers als universiteiten en woningbouwcooperaties hebben al protocollen en informatielevering-specificaties (ILS) ontwikkeld. Ook het feit dat een MJOP zoveel data bevat over gebruikte materialen en afmetingen van ruimten dat hiermee een BIM-model van bestaande gebouwen mee gegenereerd kan worden lijkt steeds meer door te dringen. De omslag van lineair naar circulair informatiemanagement is kortom volop in ontwikkeling in de gebouwde omgeving.
AT Osborne, bimforce en Smart WorkPlace vonden het echter vreemd dat telkens weer de ontwikkeling van een BIM-model direct is gekoppeld aan de Europese aanbesteding van de fysieke realisatie van een bouwwerk. Steeds opnieuw blijkt dat de overgang van de realisatie van het bouwwerk naar de gebruiksfase tot grote problemen leidt bij de overdracht van informatie. De marktsectoren van ontwikkelaars, ontwerpers, bouwers, installateurs en beleggers gebruiken een andere taal als facility managers en corporate real estate managers. Vaak zijn ook opdrachtgevers zich niet bewust van het verschil tussen vastgoed als investering en huisvesting als bedrijfsmiddel. De focus op de fysieke assets heeft vanaf het eerste moment dat men een huisvestingsprobleem constateert de overhand.
Maar wat zijn de mogelijkheden als je vastgoed vanaf het begin als een Dienst benadert? Dus dat je niet pas na realisatie, maar direct vanaf projectontwikkeling spreekt over huisvesting. Eigenlijk is ‘huisvesting’ het zelfde als ‘Vastgoed-as-a-Service’. Daarom lijkt het ook logisch eerst een zo volledig mogelijk Virtueel Model van de nieuwe of bestaande huisvesting te ontwikkelen en dan pas na te denken over aanbesteding van de fysieke realisatie. Maar hoe gedetailleerd kun je dat virtuele model maken? LOD500? Inclusief inbouwpakket? Inclusief werkplekinrichting? Inclusief schoonmaakdiensten? Inclusief sensorgrids? Of misschien zelfs inclusief de werkprocessen van de eindgebruikers? Met de door hun gebruikte medisch technische instrumenten, copiers, koffie-automaten, audiovisuele apparatuur, gordijnen, sanitaire apparaten, planten en laadpalen? AT Osborne Legal, bimforce en SWP gaan die vragen beantwoorden.
Voor overheidsprojecten wordt de financiële bovengrens van wat mogelijk is bepaald door de drempelbedragen volgens de Europese aanbestedingswet voor Diensten. Voor niet-overheid ligt de bovengrens bij de beoogde besparing op de jaarlijkse integrale werkplekkosten. Volgens de NFC Index bedroegen deze in 2017 € 480 per vierkante meter. Een betere en blijvende verbinding van tijdens de gebruiksfase in het bouwwerk uit te voeren werkprocessen met de te ontwerpen gebouwde omgeving kan de faalkosten tijdens gebruik aanzienlijk verminderen. AT Osborne, bimforce en Smart WorkPlace denken dat Europese aanbesteding van de Dienst ‘Virtueel Bouwen’ een aantrekkelijk alternatief kan zijn voor het direct aanbesteden van het Werk ‘Fysiek Bouwen’. De toekomst zal uitwijzen of dat ook zo is.
